Czy zarządca przymusowy ustanowiony na podstawie art. 106410 § 1 ustawy – Kodeks postępowania cywilnego jest legitymowany do wystąpienia z wnioskiem o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej zgodnie z przepisem art. 376 ust. 1 ustawy – Prawo upadłościowe?
Uchwała
Sądu Najwyższego – Izba Cywilna
z dnia 3 grudnia 2021 r.
III CZP 90/20
Zgodnie z art. 376 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe (jedn. tekst: Dz. U. z 2020 r., poz. 1228) zarządca przymusowy ustanowiony na podstawie art. 106410 k.p.c. nie jest uprawniony do złożenia wniosku o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 373 ustawy – Prawo upadłościowe.
Zgodnie z przepisem art. 376 ust. 1 p.u. postępowanie w sprawach orzekania zakazu prowadzenia działalności gospodarczej wszczyna się wyłącznie na wniosek wierzyciela, tymczasowego nadzorcy sądowego, zarządcy przymusowego, syndyka, prokuratora, a także Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów oraz Komisji Nadzoru Finansowego. Wygaśnięcie w toku postępowania funkcji tymczasowego nadzorcy, zarządcy przymusowego lub syndyka oraz zaspokojenie wierzytelności wierzyciela będącego wnioskodawcą nie ma wpływu na dalszy bieg postępowania wszczętego na jego wniosek. W sprawach tych stosuje się przepisy o postępowaniu nieprocesowym. Przepisy art. 12a, art. 29-30, art. 34, art. 216a-216ab, art. 219 ust. 1a-1c, art. 220 ust. 2-6, art. 221 i art. 228 oraz przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 220 ust. 7 stosuje się odpowiednio.
Na powyższego gruncie tego przepisu powstaje zagadnienie, czy użyte przez ustawodawcę określenie „zarządca przymusowy” odnosi się wyłącznie do zarządcy ustanowionego w formie zabezpieczenia w postępowaniu w przedmiocie ogłoszenia upadłości na podstawie Prawa upadłościowego, czy też ustawodawcy chodzi również o zarządcę przymusowego ustanowionego na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego.