ZAGROŻENIE NIEWYPŁACALNOŚCIĄ

Postępowanie restrukturyzacyjne może być prowadzone wobec dłużnika niewypłacalnego lub zagrożonego niewypłacalnością.

ZAGROŻENIE NIEWYPŁACALNOŚCIĄ

Przedsiębiorca jest zagrożony niewypłacalnością, gdy według rozsądnej oceny jego sytuacji ekonomicznej jest oczywiste, że w niedługim czasie czasie stanie się niewypłacalny. Taka definicja “zagrożenia niewypłacalnością” obowiązywała na kanwie ustawy z 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze. Stan zagrożenia niewypłacalnością był podstawą wszczęcia postępowania naprawczego wobec przedsiębiorców. 

ZAGROŻENIE NIEWYPŁACALNOŚCIĄ PODSTAWĄ WSZCZĘCIA POSTĘPOWANIA RESTRUKTURYZACYJNEGO

Zgodnie z przepisem art. 6 ust. 3 ustawy z 15 maja 2015 r. Prawo restrukturyzacyjne (dalej: p.r.) przez dłużnika zagrożonego niewypłacalnością należy rozumieć dłużnika, którego sytuacja ekonomiczna wskazuje, że w niedługim czasie może stać się niewypłacalny. Można przyjąć, że dłużnik jest zagrożony niewypłacalnością, jeżeli pomimo wykonywania swoich zobowiązań i posiadania zdolności do ich wykonywania, według rozsądnej i obiektywnej oceny jego sytuacji ekonomicznej należy przewidywać, że w niedługim czasie stanie się niewypłacalny. Dłużnik może przewidywać swoją niewypłacalność w związku z brakiem możliwości wykonania zobowiązań pieniężnych i niepieniężnych, które może skutkować naliczeniem kar umownych czy powstaniem roszczeń odszkodowawczych. Niewypłacalność ma dwa oblicza. Z jednej strony może to być utrata zdolności do wykonywania wymagalnych zobowiązań pieniężnych, z drugiej strony – nadmierne zadłużenie. Pierwsza z wymienionych podstaw ma charakter powszechny, druga ograniczona jest do wskazanych w ustawie typów podmiotów. Obie podstawy niewypłacalności są jednak względem siebie niezależne. W konkretnym przypadku faktycznym mogą ziścić się łącznie obie podstawy niewypłacalności. W konsekwencji zagrożenie dotyczyć obu podstaw niewypłacalności.