Oświadczenie na piśmie co do prawdziwości danych zawartych we wniosku o ogłoszenie upadłości

Wobec tego Trybunał uznaje zarzut naruszenia prawa do sądu, a także powiązanych z nim zasad wskazanych w skardze, za oczywiście bezzasadny, co stanowi podstawę odmowy nadania skardze dalszego biegu (art. 77 ust. 3 pkt 3 TKU).

Komentarz

Poddana pod rozstrzygnięcie Trybunału Konstytucyjnego ma istotne znaczenie praktycznie. Chociażby pod kątem dopuszczalności ewentualnego ogłoszenia upadłości konsumenckiej albowiem spóźnione zgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości może zamknąć drogę do ewentualnego oddłużenia w ramach reżimu prawnego upadłości konsumenckiej. Zgodnie z art. 21 p.u. dłużnik jest obowiązany, nie później niż w terminie trzydziestu dni od dnia, w którym wystąpiła podstawa do ogłoszenia upadłości, zgłosić w sądzie wniosek o ogłoszenie upadłości. Jeżeli dłużnikiem jest osoba prawna albo inna jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, obowiązek ten spoczywa na każdym, kto na podstawie ustawy, umowy spółki lub statutu ma prawo do prowadzenia spraw dłużnika i do jego reprezentowania, samodzielnie lub łącznie z innymi osobami. Z kolei zgodnie z przepisem art. 491⁴ ust. 2 pkt. 3 p.u. sąd oddala wniosek o ogłoszenie upadłości, jeżeli w okresie dziesięciu lat przed dniem zgłoszenia wniosku dłużnik, mając taki obowiązek, wbrew przepisom ustawy nie zgłosił w terminie wniosku o ogłoszenie upadłości.

Wymóg złożenia oświadczenia jest wymogiem formalnym i jego brak powoduje zwrot wniosku, wniosek zwrócony nie wywołuje żadnych skutków prawnych, a zatem nie stanowi wypełnienia obowiązku z art. 21 p.u. Zwrot wniosku wyłącza także powoływanie się na przesłankę egzoneracyjną wyrażoną w przepisie art. 299 k.s.h. oraz 116 o.p. (“złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości we właściwym czasie).

Art. 299 k.s.h.

1. Jeżeli egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczna, członkowie zarządu odpowiadają solidarnie za jej zobowiązania.

2. Członek zarządu może się uwolnić od odpowiedzialności, o której mowa w § 1, jeżeli wykaże, że we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub w tym samym czasie wydano postanowienie o otwarciu postępowania restrukturyzacyjnego albo o zatwierdzeniu układu w postępowaniu w przedmiocie zatwierdzenia układu, albo że niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości nastąpiło nie z jego winy, albo że pomimo niezgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewydania postanowienia o otwarciu postępowania restrukturyzacyjnego albo niezatwierdzenia układu w postępowaniu w przedmiocie zatwierdzenia układu wierzyciel nie poniósł szkody.

3. Przepisy § 1 i § 2 nie naruszają przepisów ustanawiających dalej idącą odpowiedzialność członków zarządu.

4. Osoby, o których mowa w § 1, nie ponoszą odpowiedzialności za niezłożenie wniosku o ogłoszenie upadłości w czasie, gdy prowadzona jest egzekucja przez zarząd przymusowy albo przez sprzedaż przedsiębiorstwa, na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, jeżeli obowiązek złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości powstał w czasie prowadzenia egzekucji.

Art. 116 Ordynacji podatkowej

1. Za zaległości podatkowe spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w organizacji, spółki akcyjnej lub spółki akcyjnej w organizacji odpowiadają solidarnie całym swoim majątkiem członkowie jej zarządu, jeżeli egzekucja z majątku spółki okazała się w całości lub w części bezskuteczna, a członek zarządu:

1) nie wykazał, że:

a) we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub w tym czasie zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne w rozumieniu ustawy z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne (Dz.U. poz. 978) albo zatwierdzono układ w postępowaniu o zatwierdzenie układu, o którym mowa w ustawie z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne, albo
b) niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości nastąpiło bez jego winy;

2) nie wskazuje mienia spółki, z którego egzekucja umożliwi zaspokojenie zaległości podatkowych spółki w znacznej części.

Szkoda zatem, że TK odmówił nadania skardze dalszego biegu.

Strony: 12