Adwokat dr Michał Świąder był gościem audycji na antenie portalu Tulodz.pl. W rozmowie zostały poruszone zagadnienia dotyczące ostatniej nowelizacji przepisów ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe (tekst jednolity: Dz.U. z 2019 r. poz. 498) dokonanej ustawą z dnia 30 sierpnia 2019 r. o zmianie ustawy Prawo upadłościowe i niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2019 r. poz. 1802), która weszła w życie 24 marca 2020 r.
BLOG
OBOWIĄZEK ZGŁOSZENIA WNIOSKU O OGŁOSZENIE UPADŁOŚCI A EPIDEMIA COVID – 19
Dłużnik jest obowiązany, nie później niż w terminie 30 dni od dnia, w którym wystąpiła podstawa do ogłoszenia upadłości, zgłosić w sądzie wniosek o ogłoszenie upadłości. Jeżeli dłużnikiem jest osoba prawna albo inna jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, obowiązek ten spoczywa na każdym, kto na podstawie ustawy, umowy spółki lub statutu ma prawo do prowadzenia spraw dłużnika i do jego reprezentowania, samodzielnie lub łącznie z innymi osobami. Ponadto, począwszy od 25 listopada 2018 r., w przypadku ustanowienia zarządu sukcesyjnego obowiązek zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości spoczywa na zarządcy sukcesyjnym. Jeżeli podstawa do ogłoszenia upadłości wystąpiła przed ustanowieniem zarządu sukcesyjnego, termin do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości biegnie od dnia, w którym został ustanowiony zarząd sukcesyjny. Jeżeli podstawa wystąpi po ustanowieniu zarządcy sukcesyjnego, odpowiednie zastosowanie znajdzie także domniemanie z art. 11 ust 1a ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe (tekst jednolity: Dz.U. z 2019 r. poz. 498, dalej: p.u.). Zgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości przez zarządcę sukcesyjnego nie wymaga zgody osób, na rzecz których działa zarządca sukcesyjny.
Art. 21 p.u.
Rządowy projekt ustawy o szczególnych instrumentach wsparcia w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-CoV-2. (druk sejmowy numer 330) przewiduje, że jeżeli podstawa do ogłoszenia upadłości dłużnika powstała w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19, a stan niewypłacalności powstał z powodu COVID-19, to bieg terminu do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, o którym mowa w art. 21 p.u. nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega przerwaniu. Po tym okresie termin ten biegnie na nowo.
Stosownie do art. 68 pkt projektu po art. 15zzr ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem covid-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych dodaje się art. 15 zzra w brzmieniu:
„1. Jeżeli podstawa do ogłoszenia upadłości dłużnika powstała w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19, a stan niewypłacalności powstał z powodu COVID-19, bieg terminu do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, o którym mowa w art. 21 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe (Dz. U. z 2019 r. poz. 498, 912, 1495, 1655, 1802, 2089 i 2217) (Prawo upadłościowe) nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega przerwaniu. Po tym okresie termin ten biegnie na nowo. Jeżeli stan niewypłacalności powstał w czasie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 domniemywa się, że zaistniał z powodu COVID-19.
2. Jeżeli termin na zgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości ustalany jest z uwzględnieniem postanowień ustępu 1 i wniosek o ogłoszenie upadłości zostanie złożony przez dłużnika w tym terminie, a brak jest wcześniejszego wniosku o ogłoszenie upadłości, określone przepisami Prawa upadłościowego terminy, dla których obliczania znaczenie ma dzień zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości wydłuża się o liczbę dni pomiędzy dniem zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości, a ostatnim dniem, w którym wniosek ten winien być złożony stosownie do art. 21 ust. 1, lub odpowiednio art. 21 ust. 2a, Prawa upadłościowego, bez uwzględniania postanowień ust. 1 niniejszego artykułu.”;
Jeśli dłużnik utracił zdolność utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych przed ogłoszeniem stanu zagrożenia epidemicznego, czyli w dacie jego ogłoszenia dłużnik był już niewypłacalny, to przepis art. 15 zzra nie będzie miał zastosowania.
Należy ponadto wskazać, że przedłużenie terminu na zgłoszenie upadłości będącej skutkiem epidemii nie powoduje , że majątek przedsiębiorców, którzy nie złożą wniosku, korzystając z odroczenia terminu, będzie zupełnie chroniony, a ich zadłużenie nie będzie rosło.
Informacja – funkcjonowanie Kancelarii Adwokackiej Adwokata Dr. Michała Świądra w okresie epidemii spowodowanej przez koronawirusa SARS – CoV-2
Z powodu gwałtowanie rozwijającej się w Polsce epidemii COVID-19 i wprowadzonym w związku z powyższym stanem epidemii, mając przede wszystkim na uwadze bezpieczeństwo zdrowotne obecnych jak i potencjalnych klientów Kancelarii Adwokackiej przedłużony zostanie okres w którym działalność Kancelarii będzie ograniczona. Ograniczenie działania Kancelarii jak do tej pory będzie polegało wyłącznie na świadczeniu pomocy prawnej zdalnie tj. drogą elektroniczną (e – mail, skype), telefonicznie lub drogą korespondencji wysyłanej tradycyjne (tj. w formie papierowej). Należy nadmienić, że Kancelaria jest w stanie w pełni funkcjonować na odległość. Powyższe ograniczenie co do sposobu działania Kancelarii będzie obowiązywało co najmniej do 4 maja 2020 r. Ustalone terminy spotkań w siedzibie Kancelarii w okresie od 31 marca do 3 maja 2020 roku zostają odwołane. O tym fakcie zostaniecie Państwo powiadomieni telefonicznie bądź via e-mail. Gdyby sytuacja uległa zmianie na korzyść to niezwłocznie zostanie wznowiony normalny tryb pracy Kancelarii.
W tym trudnym okresie zdrowie jest najważniejsze i właśnie go Państwu życzę.
Adw. dr Michał Świąder
Opłata w razie umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela
Czy w sytuacji złożenia wniosku o umorzenie postępowania przez wierzyciela bez wskazania, że nastąpiło to na skutek spłaty zobowiązania przez dłużnika w trybie art. 825 pkt 1 k.p.c. do 31 grudnia 2018 r. i wydaniu przez Komornika sądowego postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego po dniu 31 grudnia 2018 r., do rozstrzygnięcia w zakresie kosztów postępowania egzekucyjnego znajdzie zastosowanie przepis art. 29 ustawy z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych, czy też przepis art. 49 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji?
Uchwała
Sądu Najwyższego – Izba Cywilna
z dnia 27 lutego 2020 r.
III CZP 62/19
Artykuł 29 ustawy z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych (Dz.U. z 2019 r. poz. 2363) nie znajduje zastosowania, jeżeli wierzyciel złożył wniosek o umorzenie postępowania egzekucyjnego przed dniem wejścia w życie tej ustawy.
Art. 29 ustawy z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych (tekst jednolity: Dz.U. z 2019 r. poz. 2363, u.k.k.)
- W razie umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela albo na podstawie art. 824 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego, wierzyciela obciąża opłata stosunkowa w wysokości 5% wartości świadczenia pozostałego do wyegzekwowania. Jeżeli jednak wierzyciel wykaże, że przyczyna umorzenia postępowania egzekucyjnego wiąże się ze spełnieniem świadczenia przez dłużnika w terminie miesiąca od dnia doręczenia dłużnikowi zawiadomienia o wszczęciu egzekucji albo z zawarciem w tym terminie porozumienia między wierzycielem a dłużnikiem dotyczącego sposobu lub terminu spełnienia świadczenia, opłata ta obciąża dłużnika. Jeżeli spełnienie świadczenia lub zawarcie porozumienia z wierzycielem nastąpiło po upływie miesiąca od dnia doręczenia dłużnikowi zawiadomienia o wszczęciu egzekucji, obciąża go opłata w wysokości 10% wartości świadczenia pozostałego do wyegzekwowania.
- Jeżeli wniosek wierzyciela, o którym mowa w ust. 1, został zgłoszony przed doręczeniem dłużnikowi zawiadomienia o wszczęciu egzekucji, opłata wynosi 100 złotych.
- W sprawach o egzekucję świadczeń powtarzających się w przypadku umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela albo na podstawie art. 824 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego dłużnika obciąża opłata stosunkowa w wysokości 5% wartości świadczenia pozostałego do wyegzekwowania. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio.
- W razie umorzenia postępowania egzekucyjnego z innych przyczyn niż wskazane w ust. 1 komornik pobiera od wierzyciela opłatę w wysokości 150 złotych, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 30. Opłata podlega zmniejszeniu o sumę opłat egzekucyjnych ściągniętych i obciążających dłużnika.
- Opłaty, o której mowa w ust. 4, nie pobiera się:
1) od osób fizycznych dochodzących roszczeń pracowniczych lub odszkodowawczych;
2) od jednostek samorządu terytorialnego;
3) od podmiotów, których przedmiotem działalności:
a) nie jest działalność finansowa i ubezpieczeniowa w rozumieniu przepisów wydanych na podstawie art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz.U. z 2019 r. poz. 649 i 730) albo
b) jest działalność finansowa i ubezpieczeniowa w rozumieniu przepisów wydanych na podstawie art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej, o ile są wierzycielami pierwotnymi, a wierzytelność nie była przedmiotem obrotu
– pod warunkiem że postępowanie egzekucyjne zostało wszczęte przed upływem dwóch lat od powstania tytułu egzekucyjnego obejmującego daną wierzytelność.
Od 24 marca 2020 r. takie same zasady ochrony potrzeb mieszkaniowych upadłego przedsiębiorcy oraz upadłego konsumenta
Art. 49113 ustawy z dnia 28 lutego 2003 roku Prawo upadłościowe (tekst jednolity: Dz.U. z 2019 r. poz. 498, dalej: p.u.)
1. Jeżeli w skład masy upadłości wchodzi lokal mieszkalny albo dom jednorodzinny, w którym zamieszkuje upadły, a konieczne jest zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych upadłego i osób pozostających na jego utrzymaniu, z sumy uzyskanej z jego sprzedaży wydziela się upadłemu kwotę odpowiadającą przeciętnemu czynszowi najmu lokalu mieszkalnego w tej samej lub sąsiedniej miejscowości za okres od dwunastu do dwudziestu czterech miesięcy.
2. Kwotę, o której mowa w ust. 1, na wniosek upadłego, określa sędzia-komisarz, biorąc pod uwagę potrzeby mieszkaniowe upadłego, w tym liczbę osób pozostających na jego utrzymaniu, zdolności zarobkowe upadłego, sumę uzyskaną ze sprzedaży lokalu mieszkalnego albo domu jednorodzinnego oraz opinię syndyka. Na postanowienie sędziego-komisarza przysługuje zażalenie.
3. Jeżeli fundusze masy upadłości na to pozwalają, a opuszczony przez upadłego lokal mieszkalny albo dom jednorodzinny nie został jeszcze zbyty, sędzia-komisarz może przyznać upadłemu zaliczkę na poczet kwoty, o której mowa w ust. 1.
4. W przypadku postępowania wszczętego na wniosek wierzyciela przepisów ust. 1-3 nie stosuje się, jeżeli dłużnik doprowadził do swojej niewypłacalności lub istotnie zwiększył jej stopień umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa.
Jeżeli w skład masy upadłości wchodzi lokal mieszkalny albo dom jednorodzinny, w którym zamieszkuje upadły konsument, a konieczne jest zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych upadłego i osób pozostających na jego utrzymaniu, z sumy uzyskanej z jego sprzedaży wydziela się upadłemu kwotę odpowiadającą przeciętnemu czynszowi najmu lokalu mieszkalnego w tej samej lub sąsiedniej miejscowości za okres od 12 do 24 miesięcy.
Aby powstało prawo do wydzielenia upadłemu sumy potrzebnej na pokrycie kosztów mieszkania w skład masy upadłości musi wchodzić lokal mieszkalny lub dom jednorodzinny, w którym zamieszkiwał w momencie ogłoszenia upadłości upadły.
O przyznaniu wspomnianego tzw. “przywileju socjalnego” decyduje sędzia – komisarz, który bierze pod uwagę:
Czy wygaśnięcie wierzytelności oznacza wygaśnięcie hipoteki?
Czy wygaśnięcie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką zawsze pociąga za sobą wygaśnięcie hipoteki?
Postanowieniem z 8 maja 2019 r. wydanym w sprawie o sygn. akt II Ca 173/19 Sąd Okręgowy w Krakowie przedstawił Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia następujące zagadnienie prawne:
“Czy umorzenie na podstawie przepisu art. 369 § 2 Ustawy z dnia 23 lutego 2003 roku Prawo upadłościowe w brzmieniu sprzed dnia 1 stycznia 2016 roku, wierzytelności przysługującej kredytodawcy względem kredytobiorcy, zabezpieczonej hipoteką ustanowioną na nieruchomości stanowiącej własność osoby trzeciej, skutkuje względem dłużnika hipotecznego będącego jednocześnie stroną czynności bankowej ustanowienia hipoteki, wygaśnięciem zabezpieczonej tą hipoteką wierzytelności, pociągającym za sobą wygaśnięciem hipoteki w rozumieniu przepisu art. 94 Ustawy z dnia 6 lipca 1982 roku o księgach wieczystych i hipotece?”
Rozstrzygnięcie Sądu Najwyższego będzie miało o wiele większe znaczenie niż to, które możemy domniemywać z treści zagadnienia prawnego. Zgodnie bowiem z art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe (tekst jednolity: Dz.U. z 2019 r. poz. 498, dalej: p.u.). Artykuł 2 ust. 2 został wprowadzony ustawą z 29.8.2014 r. o zmianie ustawy – Prawo upadłościowe i naprawcze, ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym oraz ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2014 r. poz. 1306), która gruntownie zmieniła model dotychczasowej upadłości konsumenckiej. Reguła zawarta w art. 2 ust. 2 p.u. stanowi wskazanie dla prawidłowej wykładni przepisów zawartych w art. 4911 i n. p.u. w razie kolizji interesów niewypłacalnego dłużnika niebędącego przedsiębiorcą i jego wierzycieli. W każdym wypadku takiego konfliktu pierwszeństwo powinna uzyskiwać funkcja oddłużeniowa.
Art. 369 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (w brzmieniu obowiązującym do 1 stycznia 2016 r., tekst jednolity: Dz.U. z 2015 r. poz. 233, dalej: p.u.n.).
Zasadniczym sposobem wygaśnięcia zobowiązania jest jego wykonanie przez dłużnika. Prawo upadłościowe wprowadza jednak istotną zmianę względem zasad ogólnych zarówno w stosunku do zobowiązań prywatnoprawnych, jak i publicznoprawnych. Na mocy postanowienia sądu upadłościowego dochodzi bowiem do umorzenia zobowiązań bez względu na źródło ich powstania, które nie zostały wykonane przez dłużnika w sposób zgodny z ich treścią.
Zobowiązania powstałe po ogłoszeniu upadłości i niezaspokojone w toku postępowania upadłościowego uwzględnia się w planie spłaty wierzycieli w pełnej wysokości, przy czym ich spłata może być rozłożona na raty na czas nie dłuższy niż przewidziany dla wykonania planu spłaty wierzycieli. Zatem zobowiązania powstałe po ogłoszeniu upadłości nie podlegają umorzeniu. Dotyczy to zarówno zobowiązań zaciągniętych przez syndyka, jak i zobowiązań zaciągniętych przez samego upadłego.
- należności alimentacyjne;
- renty z tytułu odszkodowania za wywołanie choroby, niezdolności do pracy, kalectwa lub śmierci;
- wierzytelności z tytułu orzeczonych przez sąd kar grzywny;
- należności z tytułu obowiązku naprawienia szkody;
- wierzytelności z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;
- nawiązki;
- należności z tytułu świadczenia pieniężnego orzeczone przez sąd jako środek karny;
- należności z tytułu świadczenia pieniężnego orzeczone przez sąd, jako środek związany z poddaniem sprawcy próbie;
- roszczenia o naprawienie szkody wynikającej z przestępstwa lub wykroczenia stwierdzonego prawomocnym orzeczeniem sądu;
- wierzytelności, których upadły umyślnie nie ujawnił, jeżeli wierzyciel nie brał udziału w postępowaniu.
Skutkiem prawomocnego orzeczenia sądu o umorzeniu zobowiązania jest jego wygaśnięcie – R. Adamus, Prawo upadłościowe. Komentarz, wyd. 2, 2019, kom. do art. 370f PrUp, Nb 8, Legalis.
Art. 94 ustawy z dnia 6 lipca 1982 roku o księgach wieczystych i hipotece (tekst jednolity: Dz.U. z 2019 r. poz. 2204, u.k.w.h.)
Wygaśnięcie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką pociąga za sobą wygaśnięcie hipoteki, chyba że z danego stosunku prawnego mogą powstać w przyszłości kolejne wierzytelności podlegające zabezpieczeniu. Przepis art. 991 ust. 1 stosuje się odpowiednio.
Art. 941 u.k.w.h. Hipoteka zabezpieczająca kilka wierzytelności wygasa z chwilą wygaśnięcia ostatniej wierzytelności, jeżeli nie może już powstać żadna wierzytelność ze stosunków prawnych stanowiących źródło pierwotnie zabezpieczonych wierzytelności.
Główną przyczyną prowadzącą do wygaśnięcia hipoteki jest wygaśnięcie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką. Artykuł 94 u.k.w.h. nie znajdzie zastosowania, jeżeli hipoteka zabezpiecza dwie lub więcej wierzytelności wynikające z dwóch lub więcej stosunków prawnych. Taką konstrukcję normuje bowiem art. 941 u.k.w.h. Dyspozycja przepisu art. 94 u.k.w.h. obejmuje natomiast sytuacje, gdy wierzytelność lub wierzytelności wynikają z pojedynczego stosunku prawnego.
Wyrok
Sądu Najwyższego – Izba Cywilna
z dnia 10 lutego 2012 r.
II CSK 325/11
W art. 94 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. – o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz.U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361 ze zm.) zostały wyrażone zasady akcesoryjności hipoteki w stosunku do wierzytelności, którą zabezpiecza, w takim zakresie, w jakim hipoteka jest uzależniona od zabezpieczonej wierzytelności.
[z uzasadnienia:] “wygaśnięcie hipoteki na podstawie tego przepisu dotyczy wszystkich przypadków wygaśnięcia wierzytelności niezależnie od przyczyny, czy to na skutek zaspokojenia interesu wierzyciela, czy wygaśnięcia mimo niezaspokojenia. Do wygaśnięcia hipoteki nie jest potrzebny wpis jej wykreślenia w księdze wieczystej, nie ma on bowiem, w przeciwieństwie do ustanowienia hipoteki, charakteru konstytutywnego. W interesie właściciela nieruchomości obciążonej leży jednak to, aby wyłączyć działanie rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych. Do czasu wykreślenia działa zgodnie z art. 3 ust. 1 KWU domniemanie prawne istnienia hipoteki.”
W literaturze i orzecznictwie wskazuje się, że wygaśnięcie hipoteki powodują określone zdarzenia prawne, w tym spłacenie wierzytelności, zrzeczenie się hipoteki (art. 96 u.k.w.h.), zwolnienie z długu (art. 508 k.c.), potrącenie (art. 498 k.c.), spełnienie za zgodą wierzyciela innego świadczenia – datio in solutum (art. 453 k.c.), złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego (art. 470 k.c.), niektóre przypadki odnowienia (art. 507 k.c.), konfuzja (art. 241 k.c.) wykreślenie hipoteki z księgi wieczystej bez ważnej podstawy prawnej (art. 95 u.k.w.h.), nabycie nieruchomości w toku postępowania egzekucyjnego (art. 1000 k.p.c.), nabycie nieruchomości w toku postępowania upadłościowego (art. 313 ust. 2 p.u.), wygaśnięcie użytkowania wieczystego obciążonego hipoteką (art. 101 u.k.w.h.), nadejście terminu końcowego – w przypadku, gdy hipoteka była ustanowiona z zastrzeżeniem terminu (art. 89 u.k.w.h., ziszczenie się warunku rozwiązującego, gdy hipoteka była ustanowiona pod warunkiem (art. 89 u.k.w.h.), ustanie bytu przedmiotu hipoteki, wywłaszczenie nieruchomości np. w trybie regulowanym przez przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1496 ze zm.),
Wyłączenia z masy upadłości po wejściu w życie ustawy z dnia 30 sierpnia 2019 r. o zmianie ustawy Prawo upadłościowe i niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2019 r. poz. 1802, dalej: u.z.p.u.)
Zgodnie z przepisem art. 61 ustawy z dnia 28 lutego 2003 roku Prawo upadłościowe (tekst jednolity: Dz.U. z 2019 r. poz. 498, dalej: p.u.) z dniem ogłoszenia upadłości majątek upadłego staje się masą upadłości, która służy zaspokojeniu wierzycieli upadłego.
W skład masy upadłości wchodzi majątek należący do upadłego w dniu ogłoszenia upadłości oraz nabyty przez upadłego w toku postępowania upadłościowego z zastrzeżeniem postanowień art. 63 – 67 p.u.
W dniu 30 sierpnia 2019 r. uchwalono przepisy gruntownie nowelizujące ustawę z 28.2.2003 r. – Prawo upadłościowe. Chodzi o ustawę z 30 sierpnia 2019 r. o zmianie ustawy – Prawo upadłościowe oraz niektórych innych ustaw, która wchodzi w życie 24.3.2020 r.
Art. 1 pkt 14) u.z.p.u. w art. 63 p.u. po ust. 1 dodano ust. 1a-1d w brzmieniu:
Zgodnie z treścią art. 139 ust. 1, ze świadczeń pieniężnych określonych w ustawie – po odliczeniu składki na ubezpieczenie zdrowotne oraz zaliczki i innych należności z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych – podlegają potrąceniu kolejno wymienione należności.
Kwota emerytury i renty wolna od egzekucji i potrąceń, z zastrzeżeniem ust. 2, wynosi:
1) 500 zł – przy potrącaniu:
- a) należności, o których mowa w art. 139 ust. 1 pkt 3, wraz z kosztami i opłatami egzekucyjnymi,
- b) należności, o których mowa w art. 139 ust. 1 pkt 4;
2) 825 zł – przy potrącaniu należności, o których mowa w art. 139 ust. 1 pkt 5, wraz z kosztami i opłatami egzekucyjnymi;
3) 660 zł – przy potrącaniu należności, o których mowa w art. 139 ust. 1 pkt 1, 2 i 6-9;
4) 200 zł – przy potrącaniu należności, o których mowa w art. 139 ust. 1 pkt 10.
Skutki ogłoszenia upadłości małżonka pozostającego w ustroju wspólności majątkowej
Uchwała
Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego – Izba Cywilna
z dnia 16 grudnia 2019 r.
III CZP 7/19
Z dniem ogłoszenia upadłości małżonka, nieprowadzącego działalności gospodarczej (art. 4911 i nast. ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe, tekst jednolity: Dz.U. z 2019 r., poz. 498 ze zm., dalej: p.u.), pozostającego w ustroju wspólności majątkowej, między małżonkami powstaje rozdzielność majątkowa, a majątek wspólny, którego podział nie jest dopuszczalny, wchodzi do masy upadłości.
Sąd Rejonowy, X Wydział Gospodarczy dla spraw Upadłościowych i Restrukturyzacyjnych w Warszawie ogłosił upadłość Izabeli G. jako osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej. W marcu 2018 r. sędzia-komisarz ustalił, że w skład masy upadłości wchodzą:
- udziały we współwłasnościach nieruchomości położonych w G. oraz A.
- we współwłasności samochodu
- wynagrodzenie za pracę w części wynikającej z treści art. 87 i 871 kodeksu pracy
Małżonkowie pozostawali we współwłasności, ale mąż Izabeli G. nie wiedział o zobowiązaniach żony.
Sąd rejonowy rozpoznając zażalenie Izabeli G. na postanowienia sędziego-komisarza, działając jako sąd drugiej instancji, powziął poważne wątpliwości:
Nowelizacja upadłości konsumenckiej – omówienie zmian
24 marca 2020 r. wejdzie w życie ustawa z 30 sierpnia 2019 r. o zmianie ustawy – Prawo upadłościowe oraz niektórych innych ustaw (t.j.: Dz. U. 2019 r. poz. 1802, dalej jako: u.z.p.u.19). O zmianach jakie mają zostać wprowadzone przez ustawę z 30 sierpnia 2019 r. pisaliśmy już wielokrotnie:
- 15 września 2019 r.
-
28 lipca 2019 r.
-
9 czerwca 2019 r.
-
3 kwietnia 2019 r.
-
20 marca 2019 r.
-
11 czerwca 2018 r.
Znowelizowane przepisy ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe (tekst jednolity: Dz.U. z 2019 r. poz. 498, dalej: p.u.) przyniosą niewątpliwie nową erę upadłości konsumenckiej. Wbrew oczekiwaniom podsycanym przez doniesienia medialne niekończenie nowe rozwiązania prawna będą pro favorem debtor (działały na korzyść dłużnika). Niewątpliwie dzięki u.z.p.u.19. dostęp do upadłości konsumenckiej uzyska niemal każda, nawet nierzetelna, osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej. Wszystko za sprawą art. 1 pkt 57 u.z.p.u.19, który pomimo krótkiej treści: „uchyla się art. 4914” rewolucjonizuje dotychczasowe zasady rządzące powyższą materią. Pod uchylonym bowiem artykułem kryły się negatywne przesłanki ogłoszenia upadłości konsumenckiej.
art. 4914 p.u.
Jednakże popadnięcie w stan upadłości nie będzie oznaczało, że dłużnik na pewno skorzysta z dobrodziejstwa umorzenia zobowiązań. Obecnie samo ogłoszenie upadłości także nie oznacza równocześnie umorzenia zobowiązań. Jeśli jednak dłużnik nie podał nieprawdziwych okoliczności we wniosku (np. co do swojego majątku) ani umyślnie nie zataił faktu istnienia którejś z przesłanek negatywnych ogłoszenia upadłości to jest pewne, że w przyszłości po przeprowadzeniu postępowania upadłościowego i wykonania ew. planu spłaty jego zobowiązania zostaną umorzone.
W postępowaniach wszczynanych po 24 marca 2020 r. sąd będzie odmawiał ustalenia planu spłaty wierzycieli (po którego realizacji następuje umorzenie pozostałych długów) lub umorzenia zobowiązań upadłego bez ustalenia planu spłaty, ewentualnie warunkowego umorzenia bez ustalenia planu spłaty (nowa ścieżka, nieznana w obecnie obowiązującym prawie), jeśli:
Kwalifikowany doradca restrukturyzacyjny
Art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 4 kwietnia 2019 r. o zmianie ustawy o licencji doradcy restrukturyzacyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2019 r. poz. 912) wprowadził tytuł kwalifikowanego doradcy restrukturyzacyjnego.
Art. 1 pkt. 2 powyższej ustawy dodano po art. 16 ustawy o licencji doradcy restrukturyzacyjnego z dnia 15 czerwca 2007 r. (tekst jednolity: Dz.U. z 2016 r. poz. 883), art. 16a i 16b w następującym brzmieniu:
Art. 16a